یاد آن روز که بر صفحه ی شطرنج دلت شاه عشق بودم و با کیش رخت مات شدم...

      گرچه در شطرنج عشق کیش و دلم مات شد ((درحقیقت باختم ولی فراموشم نکن))

چه بدرود غم آلودی:

غروب آخرین دیدار لبهای تو می لرزید،واشک غم میان جام چشمان تو می جوشید...

کنار هم میان کوچه های آشنا آرام می رفتیم،نگاهت کوچه های آشنا را سخت می کاوید...

دلم آزرده بود آن شب و راه ما ز یکدیگر جدا می شد...

دو دستت را میان دستانم گرفتم،گرم....

به تو گفتم که دستانت گرمی دستی نوازشگر ندارد.

نگاهت خیره بر من شد و اشکی گرم روی گونه ات افتاد و من

                                                         گریه سر دادم...